Deze weg gaan is als het bouwen van de brug waar je zelf overheen loopt. Waar gebouwd wordt, worden vorderingen gemaakt. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Waar gewerkt wordt, wordt pijn geleden en help je elkaar. Waar muziek als arbeidsvitaminen klinkt uit de draagbare radio’s, worden de werkers gestimuleerd en houden ze het moreel positief. Gestaag wordt de brug gebouwd en daarmee een weg aangelegd.

Mijn wens en gebed is dat we zó verder kunnen in het “nieuwe normaal”, als gezin van God. Samen bidden, samen zoeken naar het plan van onze Heer. Schouder aan schouder in Zijn wijngaard staan. Gezin van God; Hij is onze Vader; Jezus onze oudste broer, die de ijzers uit het vuur gehaald heeft voor zijn jongere broertjes en zusjes.

Dat doen we niet voor onszelf, maar voor elkaar en voor anderen, voor onze jongeren en voor de kinderen. En alles uit liefde tot God Die ons eerst heeft liefgehad en blijft liefhebben tot Zijn Rijk in volle glorie komt!