Ontdek God op het strand

Schattige foto, nietwaar? Grote zus en kleine broer in het water van een heel groot meer. Hand in hand.

Gisteren is onze jongste kleinzoon Joris gedoopt, in Hoofddorp. Ik heb de dienst mogen leiden. In de preek heb ik gesproken over het perspectief van de ouders in deze foto. Zij zitten op het strand en kijken op een afstandje toe. Ze houden hun kinderen goed in de gaten en verliezen hen geen moment uit het oog. Af en toe roepen ze: "niet te ver het water in, hoor". En als er toch iets gebeurt, springt één van beiden op om de kinderen te beschermen. Heel herkenbaar: zo heb ik deze zomer ook een paar keer op het strand gezeten met 2 of 3 kleinkinderen vóór mij. De kinderen merken het niet altijd - ze kunnen vrijuit spelen - maar ze weten: "papa en mama (of oma en opa) letten goed op mij". Want ze weten, dat wij heel veel van hen houden.

Als ouders heb je altijd het beste met je kinderen voor, of ze nu klein zijn of inmiddels (bijna) volwassen. Maar je beseft ook, dat je er niet áltijd voor hen kunt zijn. Je kunt ze niet altijd beschermen. Je geeft zelf ook niet altijd het goede voorbeeld. En als gelovige christen-ouder weet je ook: "ik kan mijn kinderen wel laten merken wat geloven in God voor mij betekent, maar ik kan hen dat geloof niet geven of met de paplepel ingieten".

In Psalm 32 (het 32e lied in het bijbelboek Psalmen) staat in vers 8 een kort zinnetje: "Op jou rust mijn oog". In deze oneliner wordt gezegd hoe God naar ons kijkt en met ons omgaat: te vergelijken met ouders op het strand. Ik vind dat een geweldig mooie gedachte. Want dit betekent dat God ons nooit uit het oog verliest. Nauwlettend houdt Hij ons in de gaten.

Niet iedereen is daar blij mee. Het voelt voor hen als: bekeken worden, gecontroleerd, op je vingers getikt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat vroeger in de kerk dikwijls ook in deze trant gesproken werd: "denk erom, de Here God weet alles en als je iets fout doet, ziet Hij dat". Ik kan weinig met zo'n boodschap. Die maakt dat je God gaat zien als een boeman. In Psalm 32 wordt verteld dat de dichter (David) er last van had, dat hij fouten gemaakt had, zonden gedaan. De grote bevrijding was voor hem, dat God hem dat alles vergeven had, nadat hij zijn fouten en zonden had erkend en "opgebiecht".

God houdt ons nauwlettend in de gaten, omdat Hij heel veel van ons houdt. Dat te geloven, vind ik geweldig. Ik mocht dat gisteren ook doorgeven aan de aanwezigen in de doopdienst. Soms moet God ons waarschuwen: "pas op, doe dit of dat nou niet". Niet om ons op de vingers te tikken, maar om ons de weg te wijzen. Dat staat exact zo in hetzelfde bijbelvers: "Ik geef inzicht en wijs de weg die je moet gaan". Net als kinderen zulke waarschuwingen nodig hebben ("ga niet te ver het water in, pas op voor hoge golven") hebben wij dat van tijd tot tijd ook nodig.

Dat God ons nauwlettend in de gaten houdt, wil niet zeggen dat er nooit iets naars zal gebeuren. Een kind op het strand krijgt wel eens een hoge golf over zich heen; dan zal 'ie even kopje onder gaan en proestend weer boven komen. Hij zal misschien wel eens gestoken worden door een kwal; dat doet pijn. Maar als zoiets gebeurt, zal papa (of mama) opspringen van de handdoek en op tijd zijn om z'n kind vast te pakken.

Op het strand kun je ontdekken wie en hoe God voor je wil zijn. Hij is net als die vader. Dat te geloven geeft mij een stuk rust, zekerheid, houvast. Wát mij ook overkomt, ik ben niet alleen maar God is bij mij, altijd. Hij gaat met mij mee. Die boodschap heb ik gisteren ook mogen meegeven aan Marlies en Frank, onze dochter en schoonzoon, de ouders van Joris. En aan iedereen die er was.

Ik heb nog een foto tijdens de preek laten zien. Deze foto is een prachtige vergelijking met hoe God is. Net als papa neemt Hij ons bij de hand. "Kom maar, dan gaan we samen". Aan Gods hand kan en durf ik het leven wel aan.

Aan het slot van de dienst zongen we de Nederlandse versie van het Hillsong-lied "Oceans". Indringend en ontroerend.

Wat een bijzondere zondagochtend in Hoofddorp!